یکی از مشکلات برونگرا بودن این است که نمی توانی با خیال راحت افسردگی بگیری!
گاهی اوقات که دلت میخواهد تنها باشی یا وقت هایی که دل و دماغ صحبت با دیگران را نداری و خبری از سروصداهای همیشگی ات نیست صدایی در اعماق وجودت می گوید که خیلی زود دستت رو می شود، اگر کسی باشد که خیلی با او صمیمی نیستی آنوقت باید انرژی باقی مانده در وجودت را صرف فرار از سوالاتش برای سر درآوردن از حال گرفته ات کنی و اگر خیلی صمیمی باشد عذاب وجدان می آید به سراغت که حالا که اینقدر برخلاف همیشه ساکتی و توی خودت رفتی حال طرف مقابلت را هم میگیری
وقتی حالت خوب است و حسابی انرژی داری خیلی طبیعی، میشوی کسی که با سر و صدایش توجه بقیه را جلب می کند یا به آنها انرژی می دهد به همین خاطر به مرور زمان همه تو را با انرژی و سرو صدای زیادت می شناسند و حتی خودت هم از اینکه در جایی سکوت کنی و کم حرف باشی حس عجیبی داری!
اما در حقیقت خیلی اوقات مجبوری با وجود اینکه حالت خوب نیست وانمود کنی خوبی و با سر و صدای زیاد حواس بقیه را از توجه به خودت پرت کنی ..
البته بماند، داشتن کسانی که در این موقعیت تو را درک کنند و خودشان را حتی با این وجهه ات هم وفق بدهند می تواند یکی از نعمت های خدا باشد
آرزو می کنم که حتی در این لحظات هم از این نعمت الهی بی بهره نباشید ??